Giriş: Səssizliyin ən uc nöqtəsi
Qış səhərləri danışmır. Onlar nə səs salır, nə də harasa tələsir. Sadəcə baxır, baxışları ilə səni durdurur. Pəncərə arxasında buz tutmuş şüşələrdən süzülən işıqla gözlərinə səssizcə toxunur. Hər şey sanki dayanıb. Hərəkətsiz, amma canlı.
Bu səhərlər, həyatın pıçıltıya çevrildiyi anlardır. Qarın altındakı səhər, təbiətin nəfəsini saxladığı bir vaxtdır. Qonşu qapıları hələ açılmayıb, səkidə izlər görünmür, ağac budaqları qarın ağırlığını sakitliklə daşıyır.
Qarın əhatəsində yatan şəhər
Qar şəhəri örtüb, amma sanki gizlətməyib – onu yenidən yazıb. Səkilər yox olub, onların yerini yumşaq və təmiz ağlıq tutub. İşıq dirəklərinin altında yerdə parlayan buzlar, ulduzların yerə düşmüş kölgəsi kimi görünür. Hər addım atmadan öncə bir anlıq düşünürsən – bu səssizliyi pozmağa dəyərmi?
Şəhərin səsi, əslində susmaqdır bu anlarda. Maşınlar dayanıb, küçələr nəfəs alır, evlərin içindən gələn yüngül istilik xışıltısı isə musiqiyə çevrilir. Bu musiqi insanın içindəki sükutu oyadır. Bəzən ən böyük səs, səssizlikdə yatır.
Pəncərə arxasındakı dünyalar
Pəncərədən baxan insanlar qarla örtülmüş həyətlərə baxarkən nə düşünür? Kimisi keçmişin yadigarı bir qışı xatırlayır, kimisi isə səhər çayını içə-içə həyatın bu dayaz, amma dərin anına tamaşa edir. Qar altında dünya sadələşir. Hər şey bir rəngə – ağla – bürünür və insanın beynindəki qarışıqlıq da sanki təmizlənir.
Pəncərə arxasında duran biri, öz içindəki fırtınanı da sustura bilər. Qışın səhəri təkcə təbiətin yox, qəlbin də soyuduğu və təmizləndiyi vaxtdır. Bir fincan isti içki, bir yorğa altı, bir pəncərə – bəzən ən böyük səadətdir.
Ağaclar danışır, amma səssiz
Həyətə baxanda görürsən ki, ağaclar əyilib. Amma bu, zəiflik deyil. Onlar qışın ağırlığını daşımağı öyrəniblər. Budaqlarda qarın ağırlığı, bəzən yaşın, yükün, keçmişin ağırlığına bənzəyir. Amma ağac susmur, o gözləyir – yazın gələcəyini.
Qarın içindəki hər ağac, hər çit, hər boş skamya – xatirələrin izi kimi dayanıb. Heç biri danışmasa da, hər biri bir hekayədir.
İnsan və təbiət arasında bağ
Bu səhər, insanla təbiət arasında bir söhbət var – sözsüz, lakin anlayış dolu. Bəlkə də biz hər şeyin çox danışıldığı dünyada məhz bu cür səhərlərə ehtiyac duyuruq. Qarın altında gizlənmiş həyat, içimizdə də gizlənmiş həyatla danışır.
İnsan öz iç səsini eşidə bilir bu səhərlərdə. Çünki şəhər danışmır. Və bəzən insan özünü ancaq bu səssizlikdə eşidə bilir.
Nəticə: Sükutun poetikliyi
Qışın səhəri bir dərs kimidir. Deyir ki, sakitlik də gücdür. Qar hər şeyi örtür, amma əslində gizlətmir – sadəcə səssizliyə bürüyür. Bu səhərlər ruhun təmizlənməsi, düşüncənin durulması üçün bir fürsətdir. Qarda gəzərkən səslənən ayaq səsləri, həyatın bizə hələ də cavab verdiyini göstərir.
Qar altındakı səhər – təkcə təbiətin yox, ruhun da ağ örpəyə bürünməsidir.