Giriş
Ana olmaq – sevilən və müqəddəsləşdirilən bir kimlikdir. Amma bu kimlik çox zaman qadının digər bütün kimliklərini – qadınlığını, yaradıcılığını, arzularını, xəyallarını – udur. Ana olmaq bəzən var olmaq yox, özünü unutmaq prosesinə çevrilir.
Bəs bu, qadının öz istəyilə seçdiyi bir möcüzədirmi, yoxsa onun cəmiyyət tərəfindən çəkildiyi səssiz bir yoxluqmu? Bu məqalədə analığın görünməyən tərəfləri – fədakarlığın, susqunluğun və yenidən doğuşun dərin qatları araşdırılır.
I. Ana olmaqla başlayan yoxluq
Bir qadın ana olduqda – artıq o, sadəcə "öz"ü deyil. O, indi bir başqasının yuxusuna, aclığına, qorxusuna, böyüməsinə cavabdehdir. O, hər şeyi ilə – vaxtı, bədəni, ruhu ilə – başqasına çevrilir.
Yuxusuz gecələr, unudulan maraqlar, təxirə salınan istəklər... Bunların hamısı qadının "özündən imtinası" kimi yaşanır. Və bu imtina bəzən o qədər dərinə işləyir ki, qadın kim olduğunu xatırlamaq üçün aynaya baxmağa ehtiyac duyur.
II. Cəmiyyətin gözündə: Fədakar, amma görünməz
Cəmiyyət analığı ucaldır – amma yalnız nəticələrinə görə. Yaxşı uşaq böyüdübsə, hörmət var. Amma qadının yaşadığı iç mübarizə, yorğunluğu, tükənmişliyi çox zaman görünməz qalır.
Ana olmaq – qadının təkcə övladını deyil, həm də özünü unutmaq riski daşıyan bir prosesdir. Çünki "ana" rolu çox zaman başqa bütün rolları ləğv edir.
III. Qadının içindəki suallar
"Axı mən kim idim?" "Ana olmamışdan əvvəl nələri sevirdim?" "Niyə indi bu qədər darıxıram, amma səbəb tapa bilmirəm?"
Bu suallar qadının içində səssizcə dolaşır. Onlar cavab tələb etmir, amma qadını özünə qaytarmağa çalışan zəif səslərdir.
IV. Analıqda yenidən doğulmaq mümkündürmü?
Ana olmaq təkcə bir yoxluq deyil – o həm də bir yenidən quruluşdur.
Qadın bəzən bu prosesdə özünü daha dərindən kəşf edir: sabrı, sevgini, sərhədləri, gücü. Amma bu kəşf yalnız o zaman möcüzəyə çevrilir ki, qadın özünü tamamilə itirmədən, mərkəzdə öz "mən"ini saxlayaraq ana ola bilsin.
V. Özünü unutmadan ana qalmaq
Qadın həm ana, həm qadın, həm insan ola bilər. Bunun üçün ona dəstək, anlayış, zaman və azadlıq lazımdır.
O, uşaq böyütməklə yanaşı, öz arzularını da yaşamalıdır. O, təkcə kiminsə anası yox, həm də öz ruhunun sahibi olmalıdır.
Nəticə: Analıq nə yoxluqdur, nə də təkcə möcüzə – o, hər ikisinin kəsişməsindəki qadındır
Qadının analığı – fədakarlığın içindəki səssiz qəhrəmanlıqdır. Amma bu qəhrəmanlıq qadının özünü silməsi bahasına olmamalıdır.
Analıq – qadını yox edən yox, onu daha çox qadın edən bir təcrübəyə çevriləndə, həm ana, həm insan olaraq tamlıq mümkündür.
Qadın unudulmamalıdır – nə başqaları tərəfindən, nə də öz içində.